Alaylı Ömer Efendi

Meddah Sururi’den Bir Taklid

Ömer Efendi, kahvede arkadaşlarına nasıl askerlikten kıdem aldığını anlatmaktadır:

— Tilafone etmişler, fırganın garargâhına vardım. Gumandan beğin çadırına girdim. Temennayı çaktım.

— Negören Ömer Efendi, dedi.

— Sen negören beğem, dedim.

— Seni imtihan edecez, gıdemine goycaz, dedi.

— Goyun beğem, dedim. Çadırın direğine dürülü hartayı indirdü, masanın üstüne yaydı.

— Bu ne ki? dedi.

— Hartadır beğem.

— Ya şu gördüğün uzun, kızıl cızgılar ne ki? dedi.

— Huduttur beğem, dedim.

— Ee, eşkolsun Ömer Efendi, sağa dedi.

— Ya şu mavi boyalı gısım nedir? dedi.

— Denğizdir beğem, dedim.

— Ya şu nokta nokta sıyah çızgılar ne ki? dedi.

— Gara pampurdur, beğem, dedim.

— Eşkolsun Ömer Efendi sağa, dedi.

— Bura nire? dedi, parnağınla göstürttü.

— İstanbol’dur, beğem dedim.

— Ya şurası nire? dedi.

— Paris’tir, beğem, dedim.

— İstanbol’dan Paris’e ne kadar vakitte geden? dedi.

— Eşeğinen dört saatte varırık, emma yolda bir ahbap çıgar gayfe mayfe ısmarlar, beş saatte giderim, dedim.

— Eşkolsun Ömer Efendi sağa, dedi; galktı ağnımdan şapadanak öptü. Beni gıdemime goydular.