1-Milli Mücadele Dış Münasebetler (1919-1923)
a-Afganistanla İlişkiler:Milli mücadelemizi heyecanla izleyen Müslüman Afganlılar, yeni Türk Devleti’ni tanımakla, hem kendilerini ezen İngiliz emperyalizmine karşı güçlenmeyi, hem de bir dayanışma gereğini yerine getirmeyi düşündüler. 1Mart 1921’de imzalanan Türk-Afgan Dostluk Antlaşması ile, taraflar birbirlerine diplomatik açıdan yardımla yükümleniyorlar;Afganistan yeni Türk Devleti’ni tanıyor ve Milli mücadeleyi destekliyordu. Ayrıca Hint Müslümanları da milli mücadeleyi maddi ve manevi olarak desteklemişlerdir.
b-Rusya ile İlişkiler: I. Dünya Savaşı’ndan çekilen Rusya, yapılan ihtilali yerleştirebilmek için türlü sorunların çözümü ile uğraşıyor, bu arada Çarlık rejimini hala destekleyen geniş çevrelerle önemli bir iç savaş da yürütüyordu. Ortak düşmana karşı mücadele TBMM ile Rusya’yı yakınlaştırmıştır. Ayrıca Rusya, batılıların Andolu’ya ve Boğazlara yerleşmelerinden kuşku duyuyordu. Siyasi yalnızlıktan kurtulmak isteyen ve desteğe ih -tiyacı olan TBMM’de Rusya’ya yanaşmıştır. Moskova büyükelçiliğine Ali Fuat Cebesoy atandı. Ardından Dış işleri Bakanı Bekir Sami Bey başkanlığında bir heyet Moskova’ya gönderildi(11 Mayıs 1921). İlk başlarda şüpheli tavırlar göstermeye başladılar. Ruslar Milli mücadelenin komünist bir ihtilale dönüşmesini umuyorlardı. Bunu sezen Mustafa Kemal arkadaşlarına Komünist Partisi’ni kurdurmuştur. Bu yakınlaşma daha sonra Moskova ve Kars antlaşmalarının yapılmasında etkili olacaktır.
c-Fransa İle İlişkiler: Güney illerini İngilizlerden teslim alan Fransızlar, yanlarında Ermenileri getirdikleri için halktan büyük tepki görmüşler bazı illerden çıkarılmışlar ve büyük kayıplar vermişlerdir. I. İnönü Muharebesi’nden sonra yapılan Londra Konferansı’nda sonuç alınmasa da, Türk –Fransız münasebetleri gittikçe gelişti. Sakarya Muharebesi’nden sonra iki ülke arasında Ankara Antlaşması imzalandı.
d-İtalya ile İlişkiler:İtalyanlar, İzmir ve çevresi Yunanlılara verildiği için İngilizlere küskündüler. Bu sebeple milli mücadeleye fazla karşı çıkmadılar. II. İnönü Muharebesi’nden sonra Anadolu’yu boşaltmaya başladılar. Bazı ekonomik ayrıcalıklar istedilerse de TBMM kabul etmedi.
e- İngilizlerle ile İlişkiler:Milli mücadeleye en fazla direnen ve Yunanlıları sonuna kadar destekleyen tek devlet İngiltere idi. İtalyanların ve Fransızların çekilmesinden sonra yalnız kalan İngiltere, Büyük Taarruz’dan sonra daha fazla dayanamamış ve Mudanya Mütarekesi’nin imzalanması ile direnmekten vazgeçmiştir.
2-Geçici Barış Devrinde Türkiye (1923-1930)
Doğulu Devletlerle Münasebetler
Türkiye’nin Doğulu devletler içinde ilk ve yakın münasebetler kurduğu devlet Afganistan olmuş ve iki memleket arasındaki münasebetler daima iyi gelişmiştir. Türkiye ile Afganistan arasında ilk resmi münasebetleri kuran belge, 1 Mart 1921 de Moskova’da imzalanmış olan Dostluk Antlaşması olmuştur. Milli Mücadele sırasında kurulan bu dostluk, Türkiye Cumhuriyetinin milletlerarası münasebetlerdeki yerini almasından sonra daha da gelişmiş ve Atatürk’ün reformları Afganistan’ın Batılılaşma hareketlerinde başlıca ilham kaynağını teşkil etmiştir. Bunun içindir ki, daha Cumhuriyetin ilk günlerinden itibaren Afganistan Türkiye’den öğretmen, subay ve doktor gibi teknik uzmanlar getirtmiş ve ayrıca Türk üniversitelerine öğrenciler göndermiştir. Rusya ile İngiltere arasında daima nüfuz mücadelelerine konu teşkil etmiş olan Afganistan, İ’inci Dünya Savaşından sonra bu tehlikenin yeniden canlanması ihtimaline karşı adeta Türkiye’de bir dayanak aramıştır. 1928 yılı Mayısında Afganistan Kralı Amanullah Türkiyeyi ziyaret etmiş ve 25 Mayıs 1928 de Ankara’da Türk-Afgan Dostluk ve İşbirliği Antlaşması imzalanmıştır. İki devlet arasında “ebedi” dostluk kuran bu antlaşma, esası itibariyle 1921 Antlaşmasından pek farklı değildir. 1928 Kasımında Amanullah’ın hükümdarlıktan düşürülmesi Türk-Afgan münasebetleri üzerinde radikal bir değişiklik meydana getirmiş değildir. İki taraf arasındaki münasebetler samimiyet ve dostluğunu muhafazaya devam etmiştir. Yalnız Almanya’da Nazi Partisinin iktidara gelmesinden sonra Afganistan, Sovyet ve İngiliz tehlikelerine karşı Almanyaya daha fazla dayanmış ve teknik yardım konusunda Almanya Afganistan için daha kuvvetli bir kaynak teşkil etmiştir. Şüphesiz, Türkiye ile Nazi-Almanyası arasında doğrudan doğruya bir çatışma mevcut olmaması da bunda önemli rol oynamıştır. İran ile münasebetlere gelince: Cumhuriyetin kuruluşundan sonra Türk-İran münasebetleri herhangi bir gelişme göstermemiştir. Bunun da sebebi, siyasal nitelikte olmaktan ziyade, Türk-İran sınırında eksik olmayan anlaşmazlıklar ve olaylardır. Bu olaylar, esasında her iki tarafın da, sınır bölgesinde yaşayan kabile ve aşiretler üzerinde sıkı ve yeterli bir kontrol kuramamış olmalarından doğmaktaydı. Türkiye Musul meselesini tasfiye edip Türk-İran sınırını kesin şekline ulaştırdıktan sonra, Türkiye ile İran arasında da, sınır meseleleri konusunda 22 Nisan 1926 da bir Güvenlik ve Dostluk Antlaşması imzalanmıştır. Fakat bu antlaşma sınır meselelerine kesin olarak son verecek kadar yeterli olmadı. Sınır olayları huzursuzluk konusu olmaya devam etti ve hatta bir ara iki devletin münasebetleri adamakıllı gerginleşti. Fakat iki tarafın da iyi niyeti üstün geldiğinden 1928 Haziranında imzalanan bir protokolla 1926 antlaşması daha etkili bir hale getirildiği gibi, 23 Ocak 1932’de de bir Uzlaşma, Adli Tesviye ve Hakem Antlaşması imzalandı ve sınır da kesin olarak tesbit edildi. Bu antlaşmadan sonra ki, Türkiye ile İran arasındaki münasebetler gerçekten bir yakınlık, dostluk ve samimiyet içine girmiştir. 1934 Haziranında İran hükümdarı Riza Şah Pehlevi Ankarayı ziyaret etmiş bu ziyaret samimi gösterilere vesile olmuş ve Riza Şah ile Atatürk arasında kişisel dostluk dahi kurulmuştur. Türkiye’nin Orta Doğu’nun Arap memleketleriyle münasebetlerinde belirli bir gelişme söz konusu olmamıştır. Bu memleketler, manda rejimi altında Batı sömürgeciliğine konu teşkil ettikleri için, resmi münasebetler Türkiye’nin İngiltere ve Fransa ile olan münasebetlerinin etkisi altında kalmıştır. Öte yandan, Atatürk’ün Hilafet’e son vermesi ve din alanında yapmış olduğu reformlar bu memleketlerin fanatik çevrelerinde Türkiyeye karşı bir antipatiye sebep olmuştur. Fakat buna karşılık, yine bu memleketlerin İngiltere ve Fransaya karşı bağımsızlık mücadelesini yürüten aydınları için, Türk Milli Mücadelesi ve Atatürk en kuvvetli örnek ve desteği teşkil etmiştir. Mesela, Irak’da 1936 Ekiminden General Bekir Sıtkı ve Hikmet Süleyman’ın yaptıkları hükümet darbesi böyle olmuş ve bu askeri hükümet kısa ömrü içinde Türkiye ile gayet yakın münasebetler kurmuştur. 3 Buhranlar Devrinde Türkiye 1931-1939 Yukarıdanberi yaptığımız açıklamalar göstermektedir ki, 1923-1930 devresinde Türkiye’nin bütün dış politika faaliyetleri, yeni bir kurtuluşun ortaya çıkardığı meseleleri çözümlemek ve yeni Türkiyeyi milletlerarası çevrede istikrarlı bir düzene oturtmak amacına yönelmiştir. Türkiye yedi yıl bu meselelerle uğraşmış ve nihayet, 1930 yılından itibaren gerçekleştirmek istediği bu düzene kavuşmuştur. Fakat Türkiye bu meselelerden yakasını kurtardığı zaman, milletlerarası münasebetler 1931 yılından itibaren bir buhran devresine giriyor ve özellikle Avrupa’da patlak veren buhranlar ister istemez Türkiyeyi de etkisi altına alıyordu. Bu durum karşısında Türkiye’nin izlediği dış politika gerçekten ilgi çekicidir. Açıktır ki, Lozan Antlaşması Milli Misak’ın gerçekleşmesinde eksiklikler meydana getirmiştir. Revizyonist Avrupa devletlerinin yaptığı gibi, Türkiye bu buhranları bencil çıkarlar için sömürme yoluna gitmemiş, aksine kollektif barış ve güvenliğin hararetli bir savunucusu olarak, anti-revizyonist bir politika izlemiştir. 1935-1936’dan itibaren İtalya’nın Doğu Akdeniz’de ortaya çıkardığı tehlike karşısında da, bu politikaya daha fazla bağlanarak, barışın korunmasında ve saldırganlara karşı tedbir alınmasında Batılılarla işbirliğine özellikle önem vermiştir.
Atatürk, ”Yurtta sulh, cihanda sulh” ilkesi doğrultusunda dünya ülkeleri ile siyasi, sosyal veekonomik ilişkilere girişmiştir. Türkiye’ye medeni devletler arasında layık olduğu yere çıkartmaya gayret etmiştir.
1-NÜFUS MÜBADELESİ
Lozan Antlaşması’na göre, İstanbul’daki Rumlar ile Batı Trakya’daki Türkler dışında, Türkiye’de yaşayan Rumlarla, Yunanistan’daki Türkler karşılıklı yer değiştireceklerdi. Fakat yerleşik”etabli”kavramı konusunda uyuşmazlık çıktı. Yunanistan 30 Ekim 1918’den önce İstanbul’da bulunan her Rum’un yerleşmiş sa- yılmasını istiyordu. Türk hükümeti ise İstanbul’a yerleşmenin Türk kanunlarına göre olacağını ileri sürerek Yunan isteğine karşı çıktı. Türk tarafı İstanbul için “etabli” deyiminin burada sürekli oturanlar için geçerli olduğunu belirtirken, Yunanistan 30 Ekim 1918’den önce geçici de olsa İstanbul’a gelip burada kalanları da mübadele den ayrı tutmak istiyordu.
Anlaşmazlık Uluslar arası Adalet Divanı’na götürüldü ise de, divan bu anlaşmazlığı çözüm leyemedi. Bunun üzerine Türk-Yunan ilişkileri gerginleşti. Yunan Hükümeti Batı Trakya’daki Türk mallarına el koyunca, Türk Hükümeti’de İstanbul’daki Rumların mallarına el koydu.
İtalya’nın Akdeniz’de yayılmacı bir güç olarak ortaya çıkması Türk-Yunan ilişkilerini düzeltti. 10 Haziran 1930’da yapılan antlaşma ile sorun çözümlenmiştir. Anadolu’da yaşayan İstanbul dışındaki Rumlar ile İstanbul’a 1912’den sonra gelen Rumlar Yunanistan’a, Batı Trakya dışında Yunanistan’ın değişik bölgelerinde yaşayan Türkler de Türkiye’ye göç etmişlerdir. Kıbrıs meselesinin başlangıcı olan 1954 yılına kadar Türk-Yunan ilişkileri iyi gitmiştir.
2-YABANCI OKULLAR SORUNU
Lozan Antlaşması’na göre, yabancı okullar Türk kanunlarına ve diğer okulların bağlı oldukları tüzük ve yönetmelik hükümlerine uyacaklardı. Türk hükümeti bu okullardaki eğitim ve öğretim faaliyetlerini düzenleyecekti.
Türk hükümeti, bu okullardaki Türk dilinin, tarih ve coğrafya derslerinin Türk öğretmenler tarafından okutulması ve bu okulların Türk müfettişler tarafından denetlenmesi esasını bir yönetmelikle sapta mıştı. Bazı okullar bu esasa uymak istemediler. Ayrıca Fransa bu okullar üzerinde Milli Eğitim Bakanlığı’nın denetim hakkı olmasını da tepki ile karşıladı. Fakat hükümeti bu konuda geri adım atmadı. Hatta bazı okullar kapatıldı. Geri kalanlarda kapatılma tehlikesi karşısında hükümetin isteğini kabul etmek zorunda kaldılar.
3-IRAK SINIRI VE MUSUL SORUNU
Lozan Antlaşması’nda Irak sınırı antlaşmanın imzalanmasından sonra, 9 ay içerisinde çözümlenecekti. Şayet çözülemezse Milletler Cemiyetine gidilecekti. 1924 yılında İstanbul’da İngilizlerle ilk kez görüşmelere başlandı. Bu görüşmelerde İngilizler Musul dışında Hakkari’nin de Irak sınırı içine alınmasını istediler. Ekim 1924’e gelindiğinde durum savaşa yol açacak bir konuma gelmişti. Bu sırada, İngilizlerin teşvik ettiği Şeyh Sait İsyanı’da Türk tarafını meşgul etmiş elini kolunu bağlamış ve yapılabilecek bir askeri harekatı engellemiştir. Sonunda, Lozan Antlaşması hükümleri uyarınca sorun Milletler Cemiyeti’ne götürüldü. Ancak burada İngiltere’nin etkinliği söz konusu idi. Musul Irak’a bırakılmıştır.
Sonuçta 5 Haziran 1926’da sorunu kesin olarak çözen antlaşma Ankara’da imzalandı. Buna göre;Musul, İngiliz mandasındaki Irak’a bırakıldı. Irak hükümeti Musul petrollerinin % 10’unu 25 yıl süreyle Türkiye’ye verecekti. Türkiye daha sonra 500 bin sterlin karşılığında bu hakkından da vazgeçmiştir. 14 Aralık 1927’de İngiltere, Irak üzerindeki mandasını kaldırmıştır.
3- Buhranlar Devrinde Türkiye (1931-1939)
4-MİLLETLER CEMİYETİ VE TÜRKİYE’NİN GİRİŞİ
10 Ocak 1920’de Cenevre’de kurulan Milletler Cemiyeti, tüm dünya ülkelerinin barış ve dostluk içinde yaşamalarını temin etmeyi ve yeni bir savaşın çıkmasını önlemeyi hedeflemekteydi. Ancak, Milletler Cemiyeti bir süre sonra kuruluş amacından uzaklaşarak büyük devletlerin çıkarlarını koruyan bir merkez halini almıştır. 1930’dan sonra milletler arası işbirliğinin önemi daha çok hissedildiğinden Milletler Cemiyetine ilgi de artmıştır. Türkiye, Milletler Cemiyeti’nin pek faydalı işler yapacağına inanmamasına rağmen, dünya barışına katkıda bulunmak amacıyla bu cemiyete girdi (18 Temmuz 1932 ).
5-BALKAN ANTANTI
1933 yılından sonra Faşist İtalya ve Nazi Almanyası’nın güçlenmeye başlaması Balkan devletleri arasında büyük bir endişe doğurdu. İtalya’nın Balkanlar’da, Almanya’nın da genel olarak Doğu Avrupa’da çıkarları vardı. Bu nedenle Balkan devletleri ufak tefek anlaşmazlıkları bir tarafa bırakarak birbirleri ile anlaşmış Türkiye ve Yunanistan’ın yanında yer almaya karar verdiler. Sonuçta 9 Şubat 1934’te Türkiye, Yunanistan, Yugoslavya ve Romanya arasında Atina’da Balkan Antantı imzalandı. Arnavutluk İtalya’dan çekindiği için, Bulgaristan’da I. Dünya Savaşı’nda imzaladığı Neully (Nöyyi) Antlaşması’nın verdiği eziklikle pakta katılmadı. Çünkü Bulgaristan kaybettiği toprakları tekrar kazanabilmek için fırsat kollamaktaydı.
Balkan Antantı’nın esası;sınırların güvence altına alınması, ekonomik ve siyasal işbirliği, anlaşmazlıkların görüşme yolu ile çözümlenmesi ve müşterek yararların üstün tutulması gibi, barış ve karşılıklı saygıya dayanıyordu. Balkan Antantı ile taraflar sınırlarını karşılıklı olarak garanti ettikleri gibi, birbirlerine danışmadan herhangi bir Balkan Devleti ile birlikte bir siyasi harekette bulunmamayı da taahhüt ediyorlardı.
Almanya ve İtalya’nın etkisiyle Yugoslavya ve Bulgaristan arasında bir antlaşma imzalanması paktı yaralamıştır. II. Dünya Savaşı’nın başlaması ile pakt dağılmıştır.
6-MONTRÖ (MONTREUX) BOĞAZLAR SÖZLEŞMESİ
1930’lı yıllara kadar Milletler Cemiyetinin çabalarına rağmen silahsızlanma görüşmelerinden bir sonuç alınamamıştı. Fakat, dünya tersine bir gidişle özellikle 1933 yılından sonra bir silahlanma yarışı na girmişti. Örneğin, İtalya’nın Habeşistan’a, Japonya’nın Mançurya’ya saldırmaları, Milletler cemiyetinin etkisini azaltıyordu. Buna ek olarak Boğazlar komisyonu üyesi İtalya, On İki Ada’yı tahkim etrmiş, Japonya, Milletler Cemiyeti’nden çekilmişti. Bütün bu gelişmeler, Boğazlar üzerinde kurulan dengenin Türkiye aleyhine bozulması na neden oldu. Türkiye 23 Mayıs 1933’te Londra Silahsızlanma Konferansı’ndan itibaren, Boğazlar statüsünün yeniden düzenlenmesi için girişimlerde bulunmuştur. Bu girişimler sonucunda 22 Haziran 1936’da İsviçre’nin Montrö şehrinde bir konferans toplanmasına sebep olmuştur. Sonuçta da 20 Temmuz 1936’da Montrö Antlaşması imzalanmıştır.
Montrö Boğazlar Sözleşmesi, Türkiye, İngiltere, Fransa, Sovyetler Birliği, Romanya, Bulgaristan, Yunanistan, Yugoslavya, Japonya tarafından imzalanmıştır. İtalya ise 2 yıl sonra kabul etmiştir.
Bu sözleşmeye göre;
-Boğazlar komisyonu kaldırılarak, vazifeleri tamamıyla Türk devletine verildi.
-Boğazlarda askersiz bölüm kaldırılarak, Türklerin buralarda diledikleri kadar kuvvet bulundurmaları ve tahkimat yapmaları kabul edildi.
-Ticaret gemilerinin boğazlardan geçişi serbest bırakıldı.
-Savaş gemilerinin boğazlardan geçişine kısıtlamalar getirildi.
-Herhangi bir anda Karadeniz’de mevcut olabilecek donanmalara savaş gemileri zaman ve ağırlıkları bakımından sınırlandırıldılar.
Montrö Boğazlar Sözleşmesi ile Türkiye büyük bir siyasal zafer kazanmıştır. Çünkü, Türkiye’nin Boğazlarda asker bulundurması ile Doğu Akdeniz’deki durumumuz güçleniyor, Uluslar arası dengede önemimiz artıyor, dünya devletleri ile dostluğumuz daha da değer kazanıyordu. Bu sözleşme Türk-Sovyet ilişki- erinde de ayrılığın ilk adımıdır. Çünkü Türkiye, İngiltere yanlısı bir politika izlemeye başlamıştır.
7-SADABAT PAKTI
Türkiye, İran, Irak ve Afganistan arasında Tahran’da 8 Temmuz 1937’de imzalanan Sadabat Paktı İtalya’nın doğu ülkelerini hedef tutan istila politikasından ve bu politikanın meydana getirdiği endişe- den doğmuştur.
Paktın esası karşılıklı saygı esasına dayanıyordu. Pakta katılan devletler birbirlerinin iç işlerine karışmayacaklar, ortak yararları üstün tutacaklar, saldırgan girişimlerde bulunmayacaklar ve Milletler Cemiyeti’ne karşı saygılı olacaklardı. Devletler, sınırların korunmasında saygı göstermeyi ve saldırıyı hedef tutan bir oluşuma girmemeyi taahhüt etmişlerdi.
8-HATAY SORUNU
20 Ekim 1921’de imzalanan Ankara Antlaşması ile Fransızlar Adana, Maraş, Urfa ve Antep’ten çekildiler. İskenderun ve Antakya’yı içine alan Hatay bölgesi ise Fransızlara bırakıldı. Ankara Antlaşması, İskenderun Sancağı’nı Suriye’den ayırarak ayrı bir statüye bağladı. Buna göre, o zamanki deyimi ile “sancak” Türk kültürüne bağlı kalacak, okullarda Türkçe öğretim uygulanacak ve Türk parası geçerli olacaktı.
8 Eylül 1936’da yapılan antlaşma ile Fransa, Lübnan ve Suriye üzerindeki manda idaresi- ni sona erdirmiştir. Bu ortamda Türkiye 6 Ekim 1936’da Milletler Cemiyetine ve 9 Ekim 1936’da Fransa’ya verdiği nota ile Hatay bölgesine verilecek geniş otonomdan sonra, bağımsızlık talebinde bulundu. Fakat Fransa Hatay’ın Suriye’de kalmasından yana idi. Bu ortamda Türkiye, sorunu Milletler Cemiyetine götürdü. (Aralık 1936). Milletler Cemiyeti’nin önerisi ile Türkiye-Fransa ikili görüşmeleri başladı. Türkiye ile Fransa, 1937’de anlaştılar. Bir anayasa hazırlandı ve 15 Temmuz 1938’de Hatay’da milletvekilliği için seçim yapıldı. 1 Ağustos’ta seçim sonuçları açıklandı. 6 Eylül 1938’de Hatay Cumhuriyeti kuruldu. 23 Haziran 1939’da Hatay’ın Türkiye’ye katılmasına imkan veren, Türk-Fransız antlaşması imzalandı. 29 Haziranda da, Hatay Meclisi’nin aldığı kararla Hatay, Türkiye’ye katıldı (30Haziran 1939).
Hatay’ın bağımsızlığı ve Türkiye’ye katılması için büyük çaba gösteren Atatürk, hayatının son aylarında sağlığını bile dikkate almadan tüm vaktini bu sorunun çözümlenmesine ayırmış ve mücadele etmiştir.