Elhan-ı Şita

Bir beyaz lerze, bir dumanlı uçuş, 

Eşini gaib eyleyen bir kuş 

gibi kar

Geçen eyyâm-ı nevbahârı arar... 

Ey kulûbün sürûd-i şeydâsı, 

Ey kebûterlerin neşîdeleri, 

O baharın bu işte ferdâsı: 

Kapladı bir derin sükûta yeri 

karlar

Ki hamûşâne dem-be-dem ağlar.

 

Ey uçarken düşüp ölen kelebek 

Bir beyaz rîşe-i cenâh-ı melek 

gibi kar

Seni solgun hadîkalarda arar. 

Sen açarken çiçekler üstünde 

Ufacık bir çiçekli yelpâze, 

Nâ'şın üstünde şimdi ey mürde 

Başladı parça parça pervâze 

karlar

Ki semâdan düşer düşer ağlar!

 

Uçtunuz, gittiniz siz ey kuşlar; 

Küçücük, ser-sefîd baykuşlar 

gibi kar

Sizi dallarda, lânelerde arar. 

Gittiniz, gittiniz siz ey mürgân, 

Şimdi boş kaldı ser-te-ser yuvalar; 

Yuvalarda -yetîm-i bî-efgân! 

Son kalan mâi tüyleri kovalar 

karlar

Ki havada uçar uçar ağlar!

 

Destinde ey semâ-yı şitâ tûde tûdedir 

Berg-i semen, cenâh-ı kebûter, sehâb-ı ter... 

Dök ey semâ-revân-ı tabiat gunûdedir;-

Hâk-i siyâhın üstüne sâfî şükûfeler!

 

Her şahsâr şimdi -ne yaprak, ne bir çiçek!-

Bir tûde-i zılâl ü siyeh-reng ü nâ-ümid... 

Ey dest-i âsmân-ı şitâ, durma, durma çek. 

Her şâhsârın üstüne bir sütre-i sefîd!

 

Göklerden emeller gibi rizan oluyor kar, 

Her sûda hayâlim gibi pûyân oluyor kar

 

Bir bâd-ı hamûşun per-i sâfında uyuklar 

Tarzında durur bir aralık, sonra uçarlar.

 

Soldan sağa, sağdan sola lerzân ü girîzân, 

Gâh uçmada tüyler gibi, gâh olmada rîzân,

 

Karlar... bütün elhânı mezâmîr-i sükûtun, 

Karlar... bütün ezhârı riyâz-ı melekûtun.

 

Dök hâk-i siyâh üstüne, ey dest-i semâ dök. 

Ey dest-i semâ, dest-i kerem, dest-i şitâ dök:

 

Ezhâr-ı bahârın yerine berf-i sefîdi; 

Elhân-ı tuyûrun yerine samt-ı ümîdi!

 

---

 

elhân-ı şitâ: Kış nameleri.

lerze: Titreyiş.

gâib : Kayıp.

eyyam-ı nevbahar: İlkbahar günleri.

kulûb: Kalpler.

sürûd-ı şeydâ: Çılgınca aşk şarkıları.

kebûter : Güvercin.

neşide:                Dillerde dolaşan, tanınmış şiir.

ferda: Ertesi gün, yarın, aydınlık.

sükût: Sessizlik.

hamuşâne: Susmuş, sessizce.

dem-be-dem: Her an, sık sık.

rîşe-i cenâh-i melek: Melek kanadının saçağı.

hadika: Bahçe.

na'ş : Cansız gövde.

mürde: Ölü.

pervâz: Uçma.

ser-sefîd: Beyaz başlı.

lâne: Yuva.

mürgân: Kuşlar.

serteser : Baştan başa.

bî-efgân: Sessiz, sesi çıkmayan.

sema-yi şita : Kış seması.

tûde: Yığın.

berk-i semen : Yasemin yaprağı.

cenâh-ı kebûter : Güvercin kanadı.

sehâb-ı ter : Taze ıslak bulut.

revân-ı tabiat: Tabiatın canlılığı.

günûde: Uyumuş.

hâk-i siyah: Kara toprak.

safi: Katıksız.

şükûfe: Çiçek.

tûde-i zilâl-i siyeh-reng: Siyah renkli gölgeler yığını.

nâ-ümid : Ümitsiz.

dest-i asmân-i şitâ: Kış semasının eli.

sansar : Ağaçlık.

sütre-i sefîd : Beyaz örtü.

rizân : Dökülen, akan.

pûyân : Koşmak, yüzmek.

bâd-ı hamûş: Susmuş rüzgâr.

per-i sâf: Saf kanat.

lerzan: Titreyen.

girizan: Kaçan.

elhân: Sessizliğin tatlı mırıltıları, musikisi.

mezamir: Zebur adlı kutsal kitabın sureleri veya Davut peygamberin Mizmar adlı sazla söylediği şiirler.

ezhâr: Çiçekler.               

riyâz-i melekût : Meleklerin bahçesi.

dest-i semâ : Gökyüzünün eli.

dest-i kerem : Cömertliğin eli.

dest-i şitâ : Kışın eli.

berf-i sefîd : Beyaz kar.

elhân-i tuyûr : Kuşların nağmeleri.