Yakarış

Ulu Tanrı!

Gün batıyor; sevgili korkun gönlümde doğuyor. Kumral akşam bana sessizlikler için­de büyüklüğünü fısıldıyor... Bu alaca karanlıklar arasında bir kulun, dilmaç kul­lanmadan, öz bilgisiyle sana diller dökmek istiyor... Ödünç giyim almadan, kendi çaputlarıyla karşına çıkmak diliyor.

Onun yalvarışlarını dinlemez misin?

Kanadı incinmiş, karnı acıkmış bir serçenin ötüştüğünü anlarsın! Boynu bükük, benzi uçuk bir çiçeğin istekçiğini duyarsın... Bugün bir Türk’ün, yıpranmamış, sesi­ni birinci olarak sana eriştirmek isteyen suçunu bağışlasan gerektir.

Ey, yüce gökleri ışıklı yıldızlarla, azgın denizleri köpüklü dalgalarla süsleyen Tanrı!... Kullarına kendilerini tanımak, kendilerinde özünü tanıtmak üzere onlara be­yin, gönül verdin. Onlardan yüz binlerce Türkler sevgili son Yalavacının doğru izin­den bu us, bu duygu kanatlarıyla yüksele yüksele uçmağına ermek istediler.

Yeryüzünün en büyük ulusu olan Türklerin yüreklerini donduran soğuk bozkırları­nı, yurdlarını bırakarak sözlerini anlamak, senin öz birliğini tanımak, sana tapmak üzere yalınayak, baş açık, yad illere düştüler... Sıcak çöllere düştüler... O genişlikler­de yeldirenler tutsağın oldular. Yorgun urganına sarıldılar, ilk çağda aya, güne ta­pan bunlar, şimdi ayın günün ıssını buldular. Kutlu oldular. Yalavacının söylediği yarlığına boyun eğdiler. Yaradanlarını bildiler. Doğru yola girdiler. İstediklerine er­diler. Ey bizi yoktan var eden Oğun sonra, seni ulatmak, birliğin sancağını yeryüzü­nün bir ucundan öbür ucuna iletmek, gönlü gözü kör olanlara, seni tanımayanla­ra seni göstermek, seni tanıtmak üzere savaşmağa başladılar. Şimşeklerine baktılar, kılıçlarını çektiler. Yıldırımlarını işittiler, toplarını kullandılar. Kanlarını uğrunda döktüler, başlarını yoluna koydular. Koca denizleri geçtiler. Yüce dağları aştılar... Yeryüzündeki sayısız kullarından, çok pek çok, onlar senin uğrunda çabaladılar. Sen de onlara ödüller verdin, dirlikler bağışladın!...

Senin ve yalavaclarının adlarına ayırdığın ünlü yerleri bütün onların yurdlarının bucaklarında sakladın. O köyde yarattığın Türklerin sana düşkünlükle yükseldiler... Bu, yücelikten onları indirme, ey sevgili Tanrı! Onları indirme... Ak bulutlardan, ka­ra çamurlara düşürme! Düşürme kim onların yüreklerinde senin korkun, senin sev­gin vardır... Sen varsın!...

Bilmeden yaptıkları suçları varsa dünkü emeklerine bağışlamaz mısın?... Bağrı ka­ralarını bugünkü göz yaşlarıyle yıkamaz mısın?... Yürekleri karardıysa, eşiğinde yerlere sürünen alınları aktır, yüreklerinin karaltısını aydınlatmak, düştükleri uçu­rumdan bileklerini tutmak, onları doğru yola getirmek sana güç değildir, ey ulular ulusu!... Güç değildir!.

Şimdi, önünde çıplak gönlüyle kekeleyerek söylenen bu kulun bütün yurttaşlarıyla bir yargılayıcı bakışının yoksuludur. Ey büyük Tanrı! Sen yine onları unutma! Sen yine onları esirge!

Bak!... Sızan göz yaşlar ne ağlıyor?!... Sızlayan yürekler ne inliyor?!...