Gözlerin elindeki güle merkûz idi (dikilmiþti), parmaklarýn aheste aheste yapraklarý koparýp rüzgâra bahþediyordu (veriyordu).

Seni seyrettikçe kalbimde hüzünler hissediyordum. Þu anda hayalhanenin acý acý fikirlerle meþgul olduðundan emin idim.

Yapraklar bitinceye kadar hiç tavrýný ve vaziyetini deðiþtirmeyerek hazin hazin sükût ediyordun. Lakin son yaprak son metanetini mahvetti; birden bire bir tuðyan-ý siriþk (gözyaþý seli) hasýl oldu.

Aðladýn, þimdi toprakta mevzu (konulmuþ) olan baþýný sineme dayadýn, hüngür hüngür aðladýn.

Ben de aðlýyordum. Senin aðlayýþýna aðlýyordum. Senin gözlerin sükût etti, lakin benimkiler devam ediyor.

O zamandan beri sarý gülleri görmesini arzu etmem, çünkü en kýymetlisini mezara gömdüm.