Ankara, 27 Ocak 1944

Kardeþim Kaplan,

Bir yýðýn can sýkýntýsý, üzüntü ve yorucu iþ arasýnda mektubuna cevap veremedim. O bir tarafa, o güzel makalene de vaktinde teþekkür etmek lazýmdý. Fakat daha iyisi tebrik etmeliyim. Çünkü hakikaten güzel makaleydi. Artýk birinci sýnýf bir muharrir olduðuna hiç þüphe etmiyorum. Sana çok baðlý olduðum için bundan mesudum.

Orhan Seyfi biraderimiz, daha doðrusu Yusuf Ziya Bey'in biraderi, Raks manzumesi için yaptýðý latif tenkitten sonra, bu sefer de senin yazdýðýna cevap vermiþ. Ben okumadým. Yine kafiyelere çatýyormuþ. Tabii görüþlerimiz ayrý. Münakaþaya deðmez. Hakikat þu ki ben kafiyeye baðlýyým. Yani bir ses müþabehetini mýsraýn sonunda lüzumlu görüyorum. Ayrýca kafiyenin ve þekl-i kafiyenin þiirde yeri olduðuna inanýrým. Tedaiyi açar. Fakat çok defa bir aksan müþabehetini, kafiye benzerini tercih ederim. Benim þekil dediðim þey, ne vezinden, ne kafiyeden gelir. O cümlenin, hayal ve tasavvurun, hülasa kendisini tamamlamýþ yahut tamamlamamýþ idee poetique (ide poetik)in kendisidir.

"Mest kendi güler altýndaki rahþ oynardý" mýsraý tek baþýna kafiyesiz de güzeldir. Ben kafiyesi zayýf yüzlerce mýsra tanýrým ki güzeldir. Fakat onlarýn anladýklarý kafiye bende yoktur. Merhum Cenab'ýn dediði gibi, baston sapý gibi mýsradan ayrý kafiye. Hülasa kendi zaviyelerine göre haklýdýrlar. Fakat ben onlarýn haklarýndan bir þey anlamadým.

Ne ise... Kitabýn müsveddelerini göndereyim. Mahur Beste adlý bir yolculuða çýktýk, Ülkü'de caným neler, ne tembellikler istiyor, ben neler yapýyorum. Çok yorgunum. Baþýmda bir de Erzurum yazýsý var. Behice'ye çok selam ve dostluklar. Senin de gözlerinden öperim kardeþim.