Ziya'ya Mektuplar

Paris, 2.5.1940

Bir tane Ziyacığım,

Evet, anne gibi, sevgili gibi, dost örneği bir tane Ziyacığım.

İki mektubunu birkaç gün arayla aldım. Her ikisine de ne kadar sevindiğimi tafsil etmek niye? Sen o mektupları kaleme alırken benim ne kadar sevindiğimi biliyordun. Binaenaleyh bildiğin bir şeyi sana tekrar etmeye lüzum yok, değil mi? Hele "Geçmiş Günler Arayan Mısralar" ile "Geç Kaldık" şiirlerin dostane neşeme pretique (şairane) bir tat kattı. Cümlemize müşterek hasretleri terennüm etmekte cidden yektasın. "Geçmiş Günleri Arıyan Mısralar " yalnız senin, benim, Şevket'in şunun veya bunun değil, Polonyalıların, Finlandiyalıların, Norveçlilerin, hasılı herkesin şiiridir. Anasından babasından olan çocukları düşünmekten kendimi alamıyorum. Ve bu çocukların küskün ve boynu bükük dolaştıkları bahçelerde, arada bir gözleri meçhul bir noktaya dalarak:

"Sizler rüya mıydınız, sizler yaşadınız mı?" diye mırıldandıklarını duyuyorum. Bütün şiir baştan başa sıcak ve dokunaklı:

Babam, annem, evimiz, bahçem, çitlenbiklerim!

Hey girdi günler hey! Merak etme Ziyacığım, bu şiiri yazmakla hepsine kavuşmuş gibisin. Ve seni gidi kâfir seni; evimiz diyorsun da, bahçeyi ve çitlenbikleri inhisar altına alıyorsun. Ciddi söylüyorum, evimiz dedikten sonra bahçem çitlenbiklerim demekle çocukluğun en doğru ve güzel köşelerinden birine ışık serpmişsin.

"Geç Kaldık"ı selamlamakta geç kalmayacağım. Kusursuz bir şiir.

Koşup sana hesap vermeye

Geç kaldık, Yarabbi geç kaldık.

Yalnız "Yarabbi" yerine "Yarab" deseydin daha iyi ve tabii olurdu gibi geliyor bana. Dalgın bir anında, hece meselesini aklına getirmeden, bu beyti oku, göreceksin, farkında olacaksın.

Yücel'e verdiğin şiirler için de teşekkür ederim. Tabii mecmua göndermelerini de temin etmişsinizdir. Hanım yengeme hürmet ve selamlar. İbrahim'in gözlerinden öperim. Seni de binlerce defa kucaklar, evvela Allah'a sonra yengeme emanet ettiğimi, şiir yüklü mektuplarını beklediğimi hatırlatırım, Ziyacığım.