Japonya'da Ahlak ve Âdet

Bu ada halkının büyükleri ve uluları enselerinde birer perçem kor. Orta tabaka halkı başının yarısını yülür. Oğlancıklar başının önünü yülür ve hepsinin yanında birbirinin perçemine el ile dokunmak büyük ayıp ve ardır. Hepsi kıllarını cımbız ile yolarlar. Ve bunlar ak kerli ferli ve güzel olur. Döşek gibi kaba ve pak hasırlar ile evlerini döşeyip onun üzerinde otururlar. Başlarının altını taş ve odun ile kabartırlar ve bunlar açlığa ve susuzluğa ve sıcağa ve uykusuzluğa çok sabreder ve dayanırlar.

Doğan çocukları sert soğuklarda bile ırmaklara sokup yıkarlar. Memeden kestikten sonra analarından ayırıp güç yerlerde büyütürler ve ava alıştırırlar. Lakin fakirlikten daha çok nefret edilecek ve iğrenç nesne görmezler. Bundan ötürü çoğu karılar oğulları fakir olup ulular hizmetine varmasın deye onları öldürürler. Avratlar ipekten kumaşlar giyer ve baştan ayağa dek örtünürler. Papuçları buğday sapından işlenip örülmüştür. Erleri büyük tafra ile giyinmiş ve silahlanmış gezerler. Ve bunlar Çin halkı gibi temizliğe, arılığa çok dikkat ederler.

Kaz, tavuk ve benzeri hayvanları bile evlerinde, kirletirler deye, komazlar, hep kırda gezdirirler. Ve yemeklerinde diz üzerine oturup iki çatal çubuk ile alıp yerler, ellerini bulaştırmazlar. Ve yaygıları kirletmemek için papuçlarını dışarda çıkarıp çok dikkat ederler. Deniz kıyılarında ve şehirlerde alçak hâlli olanlar sebzevat, pirinç ve balıkla geçinirler. Uluları çoğu av eti yerler, balığa da düşkündürler. Türlü ziyafetler ederler. Her bir türlü yemekte sofrayı bozup değiştirirler. Ve herkesin önüne birer ardıç ya da senevber ağacından yapılmış tabak koyup her yemekte onu da değiştirirler ve yemeklerinin üzerine altın tozu saçarlar ve tabaklar üzerine yemeği yığıp yer yer ziynet için servi budakları dikerler ve pişmiş kuşların burunlarını ve ayaklarını altın varak yapıştırmakla süsleyip gayet değerleri tabaklara korlar. Ve konuğa riayet ederler. Ve bunlar bir tür sıcak şerbete pek düşkündürler. O şerbet onların vücutlarının sıhhatını uzun zaman korur. Suyu kaynatıp içine kaya, yahut hayam derler, bir tür otun tozunu korlar.

Büyüklere riayet olsun deye kendi elleriyle pişirirler ve maslahat için her evde bir küçük oda vardır. Bir konuk gelse elbette ona fincanla verirler. Bundan dolayı mükellef takılar, avadanlıklar, ibrikler ve fincanlar ve tepsiler etmişlerdir. Hepsi halli hâlince bu şerbethane aleti ile öğünürler. Ve bunların yoksulları sade yağ yerine kadırga balığı yağını kullanıp mum yerine çırpı ve kimi evlerde saman sapı yakarlar.