Türk kültüründe doğumda bebekle birlikte gelen plasentaya geçmişte “umay” da denildiği gibi “son” veya “eş” adı verilir. Türkiye Türklerinde olduğu gibi başta Kazak ve Kırgızlar olmak üzere Türk dünyasının hemen her topluluğunda bebeğin eşine veya sonuna saygı gösterilip rastgele yere atılmaz. Tam tersine bebeğin eşi saygıyla gömülür, hatta bazı yerlerde kötü ruhlardan ve tesirlerinden arındırmak için gömülmeden önce tütsülenir. Bebeğin eşi gömülürken dindar olması isteniyorsa cami avlusuna, okusun yüksek tahsil yapsın isteniliyorsa üniversite bahçesine, evine bağlı olsun diye evinin eşiğinin altı gibi yerler seçilir.