Bu dönemde göçebe bir hayat süren Türkler çeşitli törenler nedeniyle bir araya geliyorlardı. Bu törenlerin başlıcaları; sığır adı verilen av törenleri, şölen adı verilen ziyafetler ve yuğ adı verilen ölüm törenleridir. Şiirler kam, kaman, şaman, baskı, ozan adıyla anılan kişiler tarafından kopuz eşliğinden söylenirdi. Bu şiirlere koşuk ve sagu denirdi. Bu döneme ait eserler genelde şiir şeklindeydi.
İslamiyet öncesi sözlü ürünler: sav, sagu, koşuk ve destanlardır.
DESTAN: Toplumu tarih içersinde derinden sarsan olayların(savaş, yangın, doğal afetler…) o toplumun içinden çıkan bir halk ozanı tarafından manzum şeklinde söylenmesidir.
İslamiyet öncesi Türk destanları:
1- Saka destanı: Alp Er Tunga Destanı, Şu destanı
2- Hun destanları: Oğuz Kağan Destanı
3- Göktürk destanları: Bozkurt Destanı, Ergenekon Destanı
4- Uygur destanları: Türeyiş destanı, Göç Destanı
Diğer milletlerin destanları:
İran: Şehname
Hindistan: Ramayana
Japon: Şinto
Rus: İgor
Yunan: İlyada, Odisse
Alman: Niebelungen Lied
Fin: Kalavela
KOŞUK: Yiğitlik, aşk, tabiat gibi temaların işlendiği hece vezniyle ve dörtlüklerle yazılan şiirlerin genel adıdır. Kafiye düzeni: aaab, cccb, dddb şeklindedir. Bu şiirler kopuz eşliğinde söylenir. Koşmanın atasıdır.
SAGU: İslamiyet’ten önceki Türk edebiyatında ölen bir kimseni ardından duyulan acıyı dile getiren, o kişinin erdemlerini üstün yönlerini ortaya koyan şiirlerdir. Sagular yuğ adı verilen ölüm törenlerinde söylenir.
SAV: Bugünkü atasözleri yerine kullanılan kısa ve özlü sözlerdir.
İslamiyet öncesi Türk edebiyatı yazılı ürünleri çok azdır. Bu döneme ait yazılı edebiyat ürünlerinin en önemlisi 720-735 yıllarına ait olan Orhun Abideleridir. Orhun Abideleri Vezir Tonyukuk, Bilge Kağan ve Kültigin adına diktirilmiştir. Abidelerin yazarı Yollug Tigin’dir. Yani ilk Türk yazarı Yollug Tigin’dir.